Podręczny sprzęt gaśniczy

Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 80, poz. 563) obiekty powinny być wyposażone w gaśnice przenośne spełniające wymagania Polskich Norm będących odpowiednikami norm europejskich (EN), dotyczących gaśnic lub w gaśnic przewoźnych. Rodzaj gaśnic powinien być dostosowany do gaszenia tych grup pożarów, określonych w Polskich Normach dotyczących podziału pożarów, które mogą wystąpić w obiekcie.

Zasady wyposażenia obiektów w gaśnice

Jedna jednostka masy środka gaśniczego 2 kg (lub 3 dm3) zawartego w gaśnicach, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach szczególnych, powinna przypadać:

1. na każde 100 m2 powierzchni strefy pożarowej w budynku, niechronionej stałym urządzeniem gaśniczym:
   1. zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V,
   2. produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego ponad 500 MJ/m2,
   3. zawierającej pomieszczenie zagrożone wybuchem;
2. na każde 300 m2 powierzchni strefy pożarowej nie wymienionej w pkt. 1, z wyjątkiem zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.

Gaśnice w obiektach powinny być rozmieszczone:

1. w miejscach łatwo dostępnych i widocznych, w szczególności:
   1. przy wejściach do budynków
   2. na klatkach schodowych
   3. na korytarzach
   4. przy wyjściach z pomieszczeń na zewnątrz;
2. w miejscach nie narażonych na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki);
3. w obiektach wielokondygnacyjnych – w tych samych miejscach na każdej kondygnacji, jeżeli pozwalają na to istniejące warunki.

Przy rozmieszczaniu gaśnic powinny być spełnione następujące warunki:

1. odległość z każdego miejsca w obiekcie, w którym może przebywać człowiek, do najbliższej gaśnicy nie powinna być większa niż 30 m;
2. do gaśnic powinien być zapewniony dostęp o szerokości co najmniej 1 m.

Rodzaje podręcznego sprzętu gaśniczego oraz zakres stosowania środków gaśniczych.

Grupy pożarów według rodzaju palącego się materiału i sposobu jego spalania:

1. pożary ciał stałych pochodzenia organicznego, przy spalaniu których występuje zjawisko spalania żarowego (np. drewna, papieru, tkanin);
2. pożary cieczy palnych i substancji stałych topiących się pod wpływem temperatury (benzyna, alkohol, oleje, tłuszcze, lakiery);
3. pożary gazów palnych (np. propanu, acetylenu, gazu ziemnego);
4. pożary metali (magnez, sód, uran, itd.);
5. pożary tłuszczów i olejów w urządzeniach kuchennych.

W zależności od grupy pożaru stosuje się odpowiednie środki gaśnicze.

Podręczny sprzęt gaśniczy

Służy on do zwalczania pożarów w ich początkowym stadium (tak zwana likwidacja pożaru w zarodku) . Cechuje się on dużą prostotą obsługi i konstrukcji oraz niezawodnością w działaniu. Podręczny sprzęt gaśniczy zgodnie z Polską Normą musi być właściwie oznakowywany i rozmieszczany w obiektach, do ochrony których jest przeznaczony. Konstrukcja tego sprzętu, jego ciężar oraz sposób posługiwania się umożliwia jego zastosowanie także przez osoby nie posiadające przeszkolenia specjalistycznego. Sposób oraz zakres użycia określany jest na etykietach. Zgodnie z wytycznymi, obiekty powinny być wyposażone w podręczny sprzęt gaśniczy, dostosowany do gaszenia tych grup pożarów, które mogą wystąpić w obiekcie. Właściwe oznakowanie podręcznego sprzętu gaśniczego polega na malowaniu go na określony (prawie zawsze czerwony) kolor oraz zaopatrywaniu w odpowiednie nalepki z instrukcją obsługi i przeznaczenia danego sprzętu gaśniczego, z pisemnym i rysunkowym opisem.

Do podręcznego sprzętu gaśniczego zaliczamy: